Met een kinderfiets door Afrika... (deel 1)

Mambo? Poa! Alles goed? Ja hoor... dit waren de meest uitgesproken woorden van onze allerliefste gids Jimmy Rassy, onze gids in Mbeya. Ik zie veel gefronste wenkbrauwen, dus laat me beginnen van bij het begin.

Zoals sommigen wisten, ben ik er nog een weekje tussen uit geknepen, naar Mbeya weliswaar, voor deze die de kaart van Tanzania uit het hoofd kennen, weten ze dit direct in het Zuiden van het land te plaatsen, dicht bij de grens van Malawi en Zambia, en de anderen?? Wel, neem een kaart he...

Samen met Lore, dat meisje die hier ook al een schooljaar in Tanzania vertoefd. Dit zien we zowat als ons afscheid...

Dinsdag namen we de trein naar Mbeya, 22u alstublieft (ter info; naar Belgie reizen duurt maar 13u...)stel je zo'n Afrikaanse trein voor, (tja dit is natuurlijk ook wel Afrika...) met de ramen zonder ruiten, waar je zo lekker dan doorhangen, stoomtrein... het was natuurlijk ook een slaaptrein, elk een bedje, 6 bedden in een coupe. We hadden het geluk om kinderen bij ons te hebben, zorgt steeds voor de nodige ambiance ;o), kwetterende dames en een licht dat ze aanlieten (welke reden weten we wel niet...) beesten die houden van muzungu-vlees... dus je kan je al voorstellen hoe zalig het slapen was daar...
Nu, na al de uren stilzitten, kwamen we in het zonnige en vooral PRACHTIGE Mbeya aan...

We wisten dat Angelique en Lieselotte terug gingen van Mbeya naar Dar, ook met de trein, op het zelfde moment, dus zijn we die gaan opzoeken. Van perron naar perron ga je over de sporen (in ons geval stonden er treinen, dus wij door de treinen) en zo konden we toch nog een 10-tal minuten met hen babbelen.

Daarna op zoek naar een geschikt guesthouse (lees niet te duur) een vriendelijke Oostenrijkse, Judith (die de hele tijd bleek onze reddende engel te zijn...) zond ons naar de Holiday Inn. Onderweg kwamen we toevallig Kim en Michel tegen, ook aan eht tjolen met zakken, op weg naar... jaja de Holiday Inn... de wereld is toch klein.
Samen nog iets gaan eten en het was beddekes tijd... HMMMMM zalig onder een donsdeken... het is hier verdorie heeeeeel erg koud... ik ben Darse temperaturen gewoon nietwaar...

Woensdag lekker lang uitslapen, zonder nachtlawaai en in het donker, een hele verademing.
Op zoek naar een touroperator die ons (=Lore en ik) wil op sleeptouw nemen voor 2 dagen (da zijn er heel veel) voor een redelijke prijs (dat was ietske moeilijker). UIteindelijk (via Judith) bij Jimmy beland, die ons wel iets kon aanbieden. De goedlachse, sympathieke gids viel bij ons wel in goede aarde en dus discussieerden we een eindje over prijs en de zaken die we wilden zien. Uiteindleijk kwamen we bij dit; dag 1; Kratermeer, watervallen en Daraja la mungu, natuurlijk gevormde brug. Dag 2; World end view point, warmwaterbronnen en meteoriet. Dit alles zouden we met een combinatie van dala dala en fiets doen.

Hij had ook een cadeautje voor ons; die avond een klimtocht naar het eerste deel van de Lolesa pick. Dat vonden we wel goed.

Ondertussen deden wij ons bezoekje aan Mbeya zelf. Gezellig stadje.

De pick zelf was fantastisch om te beklimmen. Lastig, maar heel zeker de moeite toen we boven kwamen. Fantastisch zicht op Mbeya en de ondergaande zon.
Na hilarisch veel pogingen van den Jimmy om met de zelfontspanner een foto te nemen, keerden we terug naar beneden.
Want we moesten nog onze fietsen voor morgen gaan checken... na een lange rit, naar het hol van Pluto, zagen we onze fietsen in een woonkamer staan. Er eventjes naar gekeken, gediscussieerd over de prijs en we konden terug vertrekken...

Vrijdag vroeg vertrokken, om 6u, zodat we de enige dala dala in de richting van het meer konden halen.
Daar aangekomen, bleek dat we met kinderfietsen zaten opgezadeld (met mega slechte zadels) want al onze 6 knieen kwamen steeds boven ons stuur uit... ook de kwaliteit van de fietsen was niet optimaal te noemen... nu goed. We vertrekken dan maar. Voor 1m, Lore had al direct platte band... mr hakuna matata, daar werd direct voor gezorgd. Na een klein half uur konden we dan toch vertrekken.

Na een memorabele rit door de jungle, modder, stenen, planten, alles stond wel eens in de weg, kwamen we aan de 'autoparkeerplaats' lees, een open plaats waar er idd plaats was voor 2 auto's (het zullen wel jeeps moeten zijn...), parkeerden we daar ook onze fietsen, of beter gezegd, Jimmy legde ze op een hoop in he thoge gras en verstopte ze met takken, voor dieven...
We moesten nog een stuk stijgen, dit was een machtig pad, maar massas lastig. Na veel puffen, hijgen en uitschuiven, kwamen we aan de viewpoint aan. Daar hadden we een massas mooi zicht op het kratermeer. Dit in een uitgedoofde vulkaan.
Naar het schijnt is er daar ook een soort Loch Ness... wie kopieert wie??
We aten een heerlijke brunch, en keerden terug naar beneden. Iets vlugger dan naar boven (soms iets te vlug...)

Terug naar de hoofdweg gefietst en op weg naar de watervallen. Prachtige zichten gezien, de streek hier is echt wel de max.

De watervallen zijn eigenlijk 2 rivieren (ontstaan vanuit het kratermeer) die op die plaats samenkomen. Super om te zien eigenlijk. Alles errond was veel groener dan de rest, door het continue 'miezeren' van opspattend water.
Door al het watergeklots, moesten Lore en ik nr het toilet. We hadden onze fietsen terug geparkeerd bij mensen thuis, daar vroegen we of we het kleinste kamertje mochten benuttigen. Dat kleinste kamertje ziet er wel eventejs anders uit dan bij ons... die mevrouw vroeg direct of we nar het grote of kleine toilet moesten... wij verbaasd over deze intieme vraag, tot we het antwoord wisten. Klein was rechts in de bosjes, groot links...

Na het ledigen van de blaas en een ietwat ongeruste blik op de klok, vertrokken we dan toch voor de laatste etappe, Daraja la mungu.
Na een lange en steile helling, naar beneden, kwamen we daar tegen de schemering aan. De brug was idd indrukwekkend, de rivier heeft er door een dikke rots een weg gebaand en die rots is nu een natuurlijke brug geworden. (het is trouwens dezelfde rivier van de Lake en de watervallen...)

De weg terug zag ik niet zitten, het was ondertussen pikkedonker geworden, enkel de sterren gaven wat licht. Om terug die hele weg naar boven te gaan vond ik behoorlijk riskant. Dat was zeker nog 2u of 3u wandelen... Lore en ik waren ook doodop, het was behoorlijk lastig geweest...

Dus hebben we gewacht op een voorbijganger, die zo vriendelijk zou zijn om ons mee te nemen. Wat natuurlijk met onze fietsen niet zo handig was. we stonden in een boerengat, waar er neits of niemand woonde, waar er dus ook geen verkeer was. Volgens Jimmy waren er zeker nog mensen die zouden passeren, want er was daar een klein dorpje. Nu goed, na een dik kwartier wachtenm kwam er een vrachtwagen aan (verkeerde kant toeme) we hielden hem tegen en vroegen of hij iemand kon sturen, hij ging zelf terug keren zei hij. Goed, na daar nog een uur gezeten te hebben, niet zeker wetend of hij effectief zou komen, zagen we eindelijk een licht onze kant opkomen... daar was hij!!! Onze fietsen in zijn laadbak gesmeten, ons in de vrachtwagen genesteld en zo de berg makkelijk op geraakt.
Maar we waren nog niet thuis... want de vrachtwagen reed niet nr Mbeya, wel nr de hoofdweg. Maar we zouden er wel raken...

Nog eens een uur gewacht op vervoer (zeker nog een uur rijden met auto nr Mbeya) maar niemand kwam of of die 2 jeeps namen ons niet eens mee, ze stopten zelfs niet...
Lore en ik moesten terug nr het toilet, nieuwe ervaring; met je voeten op de weg en je toilet doen in de berm, zo donker was het er dat niemand ons toch zag...

Uiteindelijk zijn we in dat hol van Pluto naar het guesthouse getrokken, waar we de nacht uiteindlijk maar hebben doorgebracht. Het was een "local" one, dus luxe was er zeker niet. Behoorlijk vuil ook...

De rest van het verslag volgt later... het is haast tijd hier, het cafe gaat sluiten, maar je hebt al heel wat leesvoer... ik kijk uit naar jullie reacties!
Vele groetjes,
Ikke
ps, waarom ik in Iringa ben lees je later...

Volgens wiskundige Tine is het nog 24 dagen... de tijd gaat te vlug, niet? Straks zitten jullie terug met mij opgescheept... ;)