Met een kinderfiets door Afrika... (deel 2)

Eventjes vooraf nog vermelden, voor ik HET vervolg typ... ik ben vanaf maandag niet langer illegaal in dit prachtige land, maar ik ben nu in het trotse bezit (na meer dan een maand regelmatig naar het immigratiekantoor te tjolen) van een class C permit. Ik ben dus nu officieel de een of andere speciale inwoner van Tanzania.

Donderdag, oh neen, het immigratieverhaal is nog niet afgelopen, kregen we ook hooggeerd bezoek van de immigratiemensen van Mbeya, dat kunnen niet veel mensen vertellen geloof ik... ze wilden ons pasport zien, dit op onze nuchtere maag, aub... Lore en ik hadden beiden ons pasport niet bij... (dit ligt in veiligere oorden, kwestie van het niet te verliezen...geleerd uit 1 of ander verhaal in Gambia, niet Ce??) dus konden we enkel onze kopie van het eerste blad tonen... daar waren ze niet echt tevreden mee, kwestie dat ze onze stempels zo niet zagen natuurlijk. Best ook want die waren al verlopen... maar na heel wat heen en weer gebabbel, veel gezever en geslijm, namen ze genoegen met onze namen en pasportnrs op te schrijven. We konden onze (koudwordende) chapattis gaan opsmullen...

Maar waar was ik terug met mijn verslag deel 1? O juist, we waren aangekomen in ons guesthouse. Behoorlijk vuil te noemen, nogal heel lokaal als jet mij vraagt. Ik dnek dat alleen onze lakens ('s avonds) proper waren... ('s morgens waren ze vuil door onze bemodderde onderste ledematen...) het werd een vreselijke nacht; ik had last (al de hele dag) van iets te vlotte stoelgang, heel de nacht was er ambiance met muziek, luid babbelen en ik weet nog niet wat allemaal, muggen en ga zo maar door...

's Morgens was ik natuurlijk halfblind, ik heb hier daglenzen en had natuurlijk gene extra paar bij...
Het ontbijt namen we in een plaatsje waar ze ontbijt serveren, terug chapatti en WARME melk.
Na een laatste check-up van de fietsen door een plaatselijke velomaker (een stokpaardje van Jimmy...) werden de fietsen 'goedgekeurd', op de dala dala gehangen en konden we terug naar Mbeya.
Na een uur kwamen we daar eindelijk, enkele uren te laat, aan. Kim en Michel kwamen we toevallig tegen (Lore zag ze logischerwijze eerst, alhoewel we hier genoeg 'blekken') ze namen die dag de trein terug naar Mbeya, wij zouden zondag volgen met de bus. Samen namen we ons afscheidslunchmaal (stukje leer met bleekscheten die biefstuk friet zou moeten voorstellen...) Kim maakte ondertussen mega reclame voor het restaurant, Sombrero, waar ze volgens haar machtig lekker eten serveren, puree (!!!!!!!!!) lekker biefstuk enz... het leek ons het eetparadijs, we spraken dus ook meteen af om daar 's avonds ons buikje rond te eten...

Daarna namen Lore en ik (apart weliswaar) een heerlijk WARME douche... we waren nog bemodderd en co van de vorige dag, dus het deed ongeloofelijk veel deugd...
Jimmy stond ons alweer op te wachten, want we gingen samen de meteoriet bezoeken. Men zegt de 8ste grootste van de wereld.
Na zeker een goed uur dala dala kwamen we terug aan 'de junction' aan. Een klein 2u fietsen later (berg op en af) kwamen we aan het stuk steen uit de lucht aan, ne mens moet er dus blijkbaar veel voor over hebben om dat schouwspel te aanschouwen. Maar we vonden het wel de moeite, al hadden we gedacht dat hij groter en anders van vorm was. Toch werden we er eventjes stil van wat dat ding daar al allemaal had meegemaakt, zomaar eventjes vele km's gevallen, het meeste van zijn gewicht verloren...
Onder de indruk van de prachtige zonsondergang reden we terug naar de dala dala place (nu vooral naar beneden, jiha!!)

Terug in Mbeya, namen we afscheid van de Jimmy, hij had het schijnbaar moeilijk om zijn 2 muzungu-vrouwen los te laten...
Maar we konden dan eindelijk op zoek naar ons eetparadijs, het speeksel liep al uit onze mond...
Maar tot onze diepe en grote ontgoocheling was deze eettent natuurlijk (al) gesloten... daar ging onze overheerlijke puree...
OP zoek naar een andere eetegelegenheid dus. Het was al behoorlijk laat (9u, hier laat om eten te vinden dus blijkbaar) maar we vonden dan toch nog iets dat lekker leek, we waren ons alweer aan het instellen op de 'biefstuk' van in ons guesthouse..., en ze serveerden nog eten, hadden we geluk.

We aten er Schizzler peppersteak met groenten en frietjes. Dit kwam nog narokend op ons af. Behoorlijk spectaculair en adembenemend (letterlijk) om te zien! Het eten was ook heel lekker (al zijn wij, professionele ugali en rijst eters miss geen zon goed referentiepunt meer...)

WE hadden al lang de snickers en co zien liggen in een glazen kast en bestelden dus natuurlijk eentje als ons dessert. "The chocolate has expired" was het antwoord... hoe is het mogelijk dat je zon lekkere dingen laat vervallen??? Ontgoocheling 2 dus op 1 avond tijd...
We hebben ons dan maar getroost met biscuit met orange vulling van in de guesthouse... denkend aan heerlijke snickers, bountys of marsen...
Onze valies ook gemaakt, opdat we morgenochtend, voor we de bus nemen om 6u niet te veel tijd zouden verliezen.

Ik kom met een schok wakker met het gevoel dat er iets niet klopt... wat er niet klopt heb ik rap door als ik naar mijn gsm kijk... het is verdorie al 7.05!!!!! Iets is er mislopen, ik had al op de bus naar Dar moeten zitten voor minstens een uur... wat is er gebeurd... ik maak snel Lore wakker... LORE HET IS AL ZEVEN UUR!!!!!!!!!!!!!
Blijkbaar dachten we van elkaar dat de ander de wekker had gezet, en dus had beiden hem niet gezet... goe bezig.
De bus was natuurlijk al vertrokken, mijn geld dus ook...

Na wat discussieren beslissen we dat we naar Iringa gaan reizen, er waren daar mensen die vertelden dat er nog een bus naar Dar vertrekt van daar uit om 15u. Die ga ik dus proberen te halen...
Om 9u vertrekt de bus en we zouden daar rond 13.30 aankomen.
Lees goed; ZOUDEN... die chauffeur vond het nodig om overal te stoppen waar hij het had gedacht... we deden er dus veel langer over dan gepland, uiteindelijk raakten we in Iringa om 16u... zeg maar dag met het handje naar de bus naar Dar... LAP

Ik ben dus maar noodgedwongen bij Lore blijven slapen, maar eerst hebben we nog in Iringa zelf onze wat uitgestelde Snicker met veel smaak opgegeten, samengaande met een "Bamboocha" Fanta soort (miss bij jullie ook????)
Daarna wat gaan surfen.

Lore en ik waren beiden kapot, we zijn dus vroeg gaan slapen, eerst heel goed gekeken en afgesproken of er iemand de wekker had gezet ;).
Om 9u zat ik terug op de bus, dit keer alles (bijna) vlekkeloos verlopen.

Jaja bijna, je zou kunnen geloven dat reizen naar Iringa voor mij vervloekt is. Dit keer had ik terug pech met de bus, niet te geloven he, ik me alweer 5u aan de kant van de weg zitten wachten (dit keer geen eet-dingen in de buurt, midden in een nationaal park, onder het bord; DANGER wild animals...) de chauffeur had er een sport van gemaakt om zo vlug mogelijk over de bumpers te rijden, opdat de achterste rijen van "plezier" omhoog hopten in hun stoelen (Sofie zat gezellig ook achteraan...leve Bellewaerde...) en hij moest het dus bekopen met een vooras die kapot was...
Maar gelukkig was het euvel verholpen na 30' sleutelen... we konden op zelfde topsnelheid door naar Dar...

THuis aangekomen, was het blijkbaar een groot verjaardagsfeest voor mama die maandag (diezelfde dag) jarig was.
Gezellig feest, met veel bekende en minder bekende mensen. Lekker eten, alle ja, rijst he.

In school werd ik terug heel hartelijk ontvangen, we hebben elkaar die 3 weken erg gemist, het weerzien was dus heel hartelijk.

De tijd gaat hier heel vlug voorbij, ik heb moeite om te bedenken dat het hier bijna definitief voorbij is. Het afscheid zal heel zwaar zijn, weet ik nu al.
Maar toch ben ik ook blij, zoals jullie wel weten, dat ik terug jullie allemaal ga zien.
Ik geniet nog van de laatste 15 (slik) dagen en tot in het korte dus he...

Heel veel groetjes, en een speciaal dank je aan de trouwste reageerders van deze site, Amelie en Annelies, een kus van de juf en een bank vooruit...

Dikke knuffel,
Sofya Mkwawa
xxx