terug wat avonturen vanop Tanzaniaanse bodem...

Om naar hier te komen, heb ik door de modder en plassen moeten ploeteren. Deze morgen heeft het zeker 3u GEGOTEN en geonweerd dat het niet normaal was. Met de gekende gevolgen van dien... alles is in een zwemparadijs of modderpoel veranderd...

ZATERDAG
Vroeg opgestaan, toch voor een zaterdag zijnde, 7u, om naar het immigratiekantoor en ziekenhuis te gaan.
Eerst naar het immigratiekantoor, daar hadden ze, naar ik vermoed geen zin om mijn zaak te behandelen, dus ben ik met lege handen en een nog blanco blad in mijn pasport naar het ziekenhuis doorgetrokken, hopend op meer succes.

De papiermolen draait hier ook, jaja, na me door de nodige papierderie geworsteld te hebben, kan ik na een eindje eindelijk een dokter naar mijn been laten kijken. Volgens de Zanzibarese dokter mochten de draadjes er na een week uit. Papa raadde me aan om langer te wachten, maar aan gezien mijn vel zwart is, wat ik persoonlijk geen gezonde kleur vind (voor een blanke dan toch) breng ik alvast mr een controle bezoekje aan het ziekenhuis. Volgens de doktre is het vel afgestorven,… Ze heeft er dan maar de draadjes laten uithalen (dokters hier, in dit ziekenhuis, kijken alleen en geven instructies aan de verplegers-sters), laten ontsmetten en terug laten ‘dressen’ en met de woorden. “Kom maandag terug” was de case closed.

Samen met mama naar een trouw geweest. Nu het “hele gegeven” gezien. Heel tof om te zien.
De trouwmis was niet in een Rooms-Katholieke kerk, maar wel een ‘afdeling’ van het Christendom (de naam ontsnapt me, ik kende het niet tevoren) . Een stuk minder persoonlijk dan bij ons, misschien ligt het aan het feit dat ik het niet verstond, maar ik had toch die indruk, ofwel ligt het aan de andere cultuur (kerk en land).

In ieder geval was het binnenkomen en buitengaan niet zo statig zoals het bij ons gebeurt, traditioneel is er bij iedere trouw een ‘band’ van trompetten en drums die het koppel en de hele bende begeleidt met muziek. Dus die band speelde bij het buiten-en binnenkomen, in de mis…

Maar ook bij het rijden van de kerk naar … het strand!!! Samen met HEEL VEEL koppels en vooral HEEEEEEL VEEEEEL mensen… traditiegetrouw zakt iedereen af naar het strand, waar er veel kiekjes worden geschoten en veel naar de vogeltjes worden gekeken (lachen doen ze niet). Dit allemaal onder begeleiding van elk zijn band. Je kan je al voorstellen wat een kakafonie het was, maar ik moet zeggen, het had wel iets, alle mensen samen, al die bands door elkaar aan het spelen, daartussen ijsverkopers, notenverkopers en ik weet niet wat nog allemaal, en wit-geklede vrouwen, gepakte mannen en de bruidsmeisjes(vrouwen), familie, vrienden en sympathisanten in de meest vrolijke kleuren!!

Na deze korte onderbreking, reden we door naar de feestzaal, waar het feest uiteindelijk doorging. Stel je voor; de band zit in een-jeep-met-laadbak en speelt de HELE weg aan 1 stuk door. Heel veel kom je zo’n auto’s tegen en dan weet je, aha trouwers… het heeft wel iets…
Het feest zelf start met aansnijden van de huwelijkstaart (bij ons het einde…) het koppel geeft elkaar dan een stuk rechtstreeks in de mond.
Daarna krijgen de VIP-tafels eerst de kans om aan te schuiven aan het traditionele buffet. (rijst, kip, pilau, groeten, ndizi…)
Na het eten, is het tijd om te toasten. Er worden dan enkele champagneflessen opgengedaan. Dit keer 3. Hier MOET de champagne spuiten… als je geluk hebt, krijg je enkele slokken van deze Franse specialiteit. Daarna staat iedereen recht en gaat iedereen gaan klinken bij de VIP-tafels.

Hierna tijd voor de cadeau’s. Per groep kom je naar voor met jouw cadeau en leg je dit op een tafel, het koppel en de getuigen staan klaar om jouw gelukwensen in ontvangst te nemen.

Tussen al deze stappen wordt er steeds muziek opgelegd, waarop een heel deel op de dansvloer komt en begint te dansen. Na dat liedje gaat iedereen terug op zijn plaats gaan zitten.

Na al deze officieele dingen, is het tijd voor de openingsdans. Nietske romantisch. Het koppel danste zoals wij het spottend ‘pubers’ zouden noemen, handen op de schouders, echt waar… hier is het HEEL ongewoon om als koppel ietske van je genegenheid voor elkaar te tonen. Ik heb ze ook niet zien lachen (naar elkaar) of een enkele keer een vage glimlach… Al de genegenheid is voor tussen de slaapkamermuren. Zelfs je kinderen mogen er niets van zien, vertelde Seki me, en dat is wat ik hier toch, een moderne vrouw noem. Dit is een levenswijze die me totaal niet zou liggen..

Na de openingsdans kon het echte dansen beginnen… ik kon jammer genoeg niet veel meedansen want ik had behoorlijk veel pijn in mijn been.

Doodmoe thuis en mmmmmzzzzzzz lang slapen!!!

ZONDAG
Lang geslapen (9u) de anderen vertrokken tijdens mijn ontbijt (zoals elke dag, brood met kaas) naar de mis, maar ik had daar niet echt veel zin in…

Op mijn gemak naar het internetcafe gewandeld, niet open, het volgende dan, niet open, het derde dan, OEF open. Ik heb zo zeker een uur gewandeld… maar dat is gezond, zeggen ze ;)
Ik heb dan het verslag van Tine en Henny gedropt.

Terug met de dala dala naar huis, waar een HELE berg was op me lag te wachten. 2u kleren gewassen (ik blijf het zeggen, leve de machine) met (letterlijk) bloedende vingers tot gevolg…

Tegen dat ik klaar was, was het lunchtijd. De zondag is het meestal een lekkere lui-lekkerdag, waarop we meestal ons terug trekken voor een ‘nap’ na de lunch. Dit keer niets anders, ik heb wat gelezen en ook een heerlijk schoonheidsslaapje gedaan.

Achteraf met mijn Tanzaniaanse familie gebabbeld.

MAANDAG
Vroeg opgestaan, terug, opdat ik met Devota mee kan met de auto. Om 7u thuis vertrokken, rond 8.30 kwamen we in Dar aan.

Eerst bij de officieelste instantie langsgelopen, erg op mijn hoede, want ik heb al vele verhalen vanuit Iringa en Mafinga gehoord.
Maar mijn vrees was onterecht, voor mij blijkbaar geen torenhoge rekeningen om mijn visum te verlengen, enkel een brief van mama Mkwawa zou voldoende zijn… 8 maart volgt de ‘grote dag der waarheid’. We zullen zien, ik ben benieuwd!!

Hopend dat alles in het ziekenhuis ook zo vlot ging verlopen, naar the Ada Khan hospital gewandeld, wandeling van 20’.
Om te beginnen 2u mogen wachten tegen dat ik eindelijk aan de beurt was. Daar zag ik dat de wonde heel erg verslechterd was. Mijn vel was niet langer volledig zwart, maar begon al witte plekken te tonen. Volgens de dokter tekenen van gangreen. PADAF. Ik was behoorlijk geschrokken. Haar behandeling? Het dode vel eraf laten snijden (wat al lang had moeten gebeuren), ontsmetten en terug ‘dressen’. Nog geen 10’ en ik stond terug buiten.
Ik voelde me vreselijk door haar in de steek gelaten. Hoe kan een geinfecteerde wonde genezen als je het enkel ontsmet???? Ik voelde me vreselijk bang en alleen.

Ik belde zoals afgesproken mutti, die vertelde dat nonkel Rik (Viaene) een ziekenhuisdirecteur kende. Ik belde die man op, natuurlijk mocht ik naar hem komen. De lange reis terug aangevat, ik was al terug in Ukonga, en dat ziekenhuis, CCBRT ligt aan de andere kant van Dar.
Daar aangekomen me terug moeten inschrijven. En kon ik eindelijk een goeie, hoopte ik, dokter zien.
Misschien wat racistisch, maar ik was opgelucht dat ik een muzungu-dokter zag. De Tanzaniaanse dokters die ik tot nogtoe had gezien (diene Zanzibaar en dedeze uit Ada Khan) hebben me nogal het vertrouwen in Tanzaniaanse dokters doen verliezen. Peter Ickler is de naam, zijn moedertaal is Duits, een hele sympathieke vent. Hij heeft me WEL kunnen helpen. Hij zei ook dat het niets te vroeg was, mijn beenwond ligt op mijn bot, en de kans zat er dik in dat mijn bot ook ging infecteren na verloop van tijd. Dit is dus gelukkig niet gebeurd.
Hij gaf me zalf, vertrouwen in genezing en zelfs de belofte dat, na de behandeling hij ervoor ging zorgen dat het litteken ook tot het minimale ging beperkt zijn… Want als we het zo laten, gaat het een lelijk geval zijn, na een week en paar dagen, is er nog steeds dat driehoek-gat in mijn been…

Je kan niet geloven HOE opgelucht ik was toen ik het CCBRT verliet, en hoe dankbaar voor die man.
Trouwens, toen ik wilde betalen, zei die mevrouw aan het loket, tja, ik weet wel niet hoeveel je moet betalen, laten we 30.000 zeggen... Hier is dat een behoorlijk smak geld (ze hebben er trouwens in Zanzibar ook ferm ‘opgelegd’ als ik nu de andere prijzen weet) ter vergelijking; in het Ada Khan betaal ik 3200tsh voor een consultatie (1700 voor de consultatie, 1500 voor de ‘verzorging’).
Ik weigerde om zomaar een prijs te betalen die niet zeker was, dus ik terug naar de dokter, hij zei. Dat is inderdaad de prijs, voor prive mensen, ja zei ik, ik heb wel da geld nie bij me… Weet je wat, laat het dan zo. Betaal morgen gewoon je inschrijving, dat is 10.000. Wat nog een behoorlijke prijs is, mr ik heb het er wel voor over… gezondheid gaat voor… Een schat van een mens toch???
Doodmoe van het tjolen, de emoties … ben ik heel vroeg (met wat ze noemen een bonkend hoofd) gaan slapen.

DINSDAG
Toffe dag in school.
Na wat strubbelingen met de radio (voor de kenners, ik wilde ‘Bonjour tout va bien’ laten beluisteren) had ik eindelik de juiste ‘stekker’ en ‘connection’ voor de radio gevonden, wil ik dan eindelijk da liedje laten horen, wil mijn cd wel niet spelen in die radio zeker…
De keer ervoor was het ook al niet gelukt, omdat er net in die periode geen electriciteit meer was. We hebben het dan maar zelf gezongen, volgende periode (vrijdag) poging 3, met mijn radio, duimend voor de electriciteit… derde keer goede keer zeker??

In de namiddag terug naar CCBRT, waar ik nu zelf de zalf meekrijg, de wonderzalf van collega Maria. Gisteren had ze die niet mee, lag bij haar thuis. Met de fluo-gele zalf in een potje, compressen, verbanden… in mijn zak, terug naar huis.
Niet te vergeten; eerst heb ik in dat ziekenhuis gegeten (het is eigenlijk een ziekenhuis voor arme mensen) voor 500tsh had ik een groot bord met rijst, bonen en saus. (normaal betaal je daar zo’n 1500tsh voor) Dus voor 750tsh had ik eten en drinken… een batje…
Het verkeer was vandaag een en al chaos. Normaal doe ik er zo’n 1.5u over om van Ukonga nr CCBRT te gaan, vandaag deed ik er in het doorgaan 2.5u over… en in het terug keren 2u… leve de files… we denken dat we er veel hebben in Belgie, forget it. In Dar is het iedere dag van dat…

WOENSDAG
Vandaag is teacher Arbogast het afgetrapt, hij heeft vast ergens anders een betere betrekking gevonden. Van de ene dag op de andere is hij verdwenen.(hij liet het tr.Joseph weten met een berichtje…) Gisteren was het salaris-dag, hij heeft dus gewoon gewacht tot hij zijn salaris had en is het dan aangezet. Vind ik behoorlijk laag eigenlijk.
Sinds ik hier ben zijn er al vele leerkrachten vertrokken, Erik, Samarie, Castro en nu ook Arbogast. Je moet weten dat er geen nieuwe leerkrachten bij zijn gekomen. Of toch nie bij ons in het lagere (kleuter wel, Samarie was int kleuter en ook teacher Lili, die overleden is, weet je nog?)
Het is een groot probleem, mama kan ze eenvoudigweg niet meer betalen.

De vasten is ook begonnen. Ik dacht dat er daar meer rond ging gedaan worden. Het is zoals bij ons een persoonlijke keuze. Mama vast wel heel hard; ze heeft vandaag alleen avondeten gegeten…

DONDERDAG
Heel toffe les in het vierde. Ik laste, net zoals in Eventail, cultuur-stukjes in, dit keer ging het over, ‘waar men Frans spreekt over de wereld’. De leerlingen waren heel enthousiast. Ik bracht in januari 7 wereldkaarten (A4) mee, die had ik nu mee, ze zaten per 3 en zochten de landen op waar ze Frans spreken.

Daarna de hele dag examens getypt. Ik typ als een F1-pilote naar het schijnt… wel ja, kheb ook zo’n 31 examens getypt vandaag…
Nu heb ik pijn in mijn polsen, rug en nek…
Maar ik ben heel blij dat ik hen kon helpen, nu moet teacher Joseph niet tot ‘s avonds laat zitten typen…
Ik kan zo vlug typen omdat ik hier de enige ben die kan blind typen… ik zal het hen dus ook aanleren…

Het is nu 17u30, ik ben nog steeds in school, ik wilde perse nog deze tekst typen. Ik ga nu dit boeltje sluiten, de nog aanwezige leerkrachten een goeie nachtrust wensen en de ‘lange’ afstand nr huis afleggen (ter verduidelijking, de straat oversteken)…

De rest van de week volgt.
Baday.

VRIJDAG
Na de al reeds gekende verkeerschaos terug te laat in het CCBRT gearriveerd (rond 8u ipv 7.30 zoals ik wilde) en daarvoor heb ik om 5.15 opgestaan, opdat ik zeker niet te laat ging zijn… toeme toeme toeme.
In ieder geval is de wonde in ieder geval langzaam aan het beteren. Volgens dr. Peter Ickler ligt de hele miserie ah feit dat de Zanzibaarse dokter de wonde genaaid heeft, toen het al geinfecteerd was… nuja gedane zaken nemen geen keer, zolang het maar goe en gezond geneest…

In het doorgaan waren de daladalas terug overvol, en is er ook de een of andere sympathieke medeburger zo vriendelijk geweest om op mijn sandaal te gaan staan toen ik eriut wilde stappen… gevolg, schoen kapot… geen nood, ondertussen is ze al gemaakt. Voor 100tsh heb je de service, draad en een terug ‘gloednieuwe’ schoen…

Vandaag poging 3 voor “Bonjour tout va bien” ik weet zonder, voorlopig is er nog electriciteit (ik hou hout vast) dus tot nu toe loopt het goed…

Voor de jarigen onder ons (vandaag 3 maart) een dikke proficiat he… En moest ik toevallig iemand onder jullie vergeten zijn, het spijt me heel erg, laat me er een algemene verjaardag rubriek van maken…
Voor alle jarigen in 2006, hele dikke proficiat, geniet van je dag, laat je eens goed verwennen… hetzij te laat, hetzij te vroeg… als dit niet origineel is!!!!

20 februari kreeg ik een uitnodiging om naar de receptie te gaan in Movenpick, een heel chique hotel hier, door de ambassade verzonden, ter gelegenheid van het bezoek van prinses Mathilde en haar gevolg… Vond ik super dat ik erbij werd gevraagd. 1 klein detail was wel ietske ambetant… de receptie was 15 februari… kans verkeken dus  heel jammer maar helaas… Mijn huisgenoten gaan niet regelmatig nr de post, en ik heb geen sleutel van de postbox…

Vanavond wordt het vast terug babysitten op Bella en Junior. Bella is een wolk van een baby en sinds dat ik hier ben al heel veel veranderd!! Junior blijft dezelfde deugniet ;)
Daarna de Promise en dan slapen.

Zaterdag was-dag en internet-dag… en de zevende dag is rust-dag. (alhoewel hier de zondag de eerste dag van de week is, vreemd he)

Tutoanana
Mwalimu Sofya Mkwawa