It wasn't me...

It wasn't me,
die de school als, pas op TOD, kon afsluiten.
TOD=teacher on duty, wil zeggen dat je verantwoordelijk bent dat alles zowat op rolletjes loopt. De bel op tijd gaan rinkelen (met een ijzeren stok op een ijzeren ronde slaan) zorgen dat het eten op tijd wordt geserveerd, zorgen voor de porrage en co. Nu met deze vreemde week was het wel nog tof, ik kon beslissen dat ze niet langer in de klassen moesten blijven en co ;o) de examens zijn gedaan, dus lesgeven moeten de lkr nie echt meer doen, doen ze bij ons ook niet, wel werden er examens verbeterd, rapporten geschreven en ga zo maar door... (domino id office gespeeld...)
De leerlingen hebben de meegebrachte puzzels ontdekt en zitten soms met 31 aan 1 puzzel te werken. Jammer dat ze er niet meer hebben, ze kunnen er heel veel uit leren, samenwerken, maar heelzeker ook materiaalzorg...

It wasn't me...
die de examens van Frans met veel frustratie moest verbeteren, omdat die leerling weer niet haar/zijn Frans had geblokt. Als ze niet willen, willen ze niet. Het is niet van niet kunnen volgens mij... na de vakantie wordt er hier heel hard aan gewerkt...
Sommigen halen 91.5%, anderen 2%, op hetzelfde examen... meer uitleg hoeft niet veronderstel ik.
Ik was diep ontgoocheld.

It wasn't me...
die vrijdagmorgen aan de luchthaven stond (mijn compagnon, Lore, was plots ziek gevallen...) om Peter, zijn ouders en de mama van Lore op te wachten. Ze kwamen, zoals de wet van Murphy voorschrijft, natuurlijk als laatste naar buiten... ik stond er al een uur en een groot kwartier te draaien... maar ze hebben een goeie vlucht gehad en zijn daarna Pond Spring komen bezoeken (AL die muzungus plots...) en zijn dan met de zieke Lore (die zich, na het legen van de maag, stukken beter voelde) naar hun verblijfplaats vertrokken, Peter en ouders daarna richting Mafinga (waar hij 2.5jaar les heeft gegeven) en Lore en mama richting Bagamoyo.

It wasn't me...
die heel alleen nr een concert van de, jawel, alom bekende Shaggy is geweest...
Hoe dat kwam is een hele history, ik ging oorspronkelijk met mijn Tanzaniaanse zus gaan, Christina. Ik koop dus samen met Lore een ticket (toen we dondav in de Steers een heerlijke pizza hebben gegeten) en toen ik thuis kwam hoorde ik dat haar sponser nog steeds geen ticket gekocht had en het vast nie meer zou doen... daar stond ik met mijn ticket. Om mijn geld niet te verliezen, ben ik dan maar op mijn eentje geweest. (toen ik er al was kreeg ik berichtje dat ze der toch was... met haar nest vriendinnen, ik had al een babbel-partner gevonden...)
Het was echt super!
Ik was wat te vroeg, ik wist niet wanneer de deuren open gingen, en toen ik zat te wachten, zag ik een hele bende naar buiten gaan. Ik dacht, alle dedie mochten wel al binnen...
Toen ik later filmfragmenten zag die ze toonden toen we ah wachten waren tegen dat het concert begon, zag ik dat het de volledige Shaggy-crew was geweest... hehe, Sofie de grote fan...
Hij heeft al zijn gekende nummers gezongen, It wasn't me, Carolina, Angel en ga zo maar door. Goed voor een concert tot 2u in de nacht... super.
Ze begonnen rond 9.30 (slechts een half uur te laat) met eerst 3 plaatselijke groepen,de een al beter dan de ander, en 1.5u later was Shaggy daar... voor 1'. Toen ze zo de inleiding deden, Shaggy-mensen zelf om Shaggy zelf aan te kondigen viel er vast 'een plong' uit ergens, want op het podium was er geen electriciteit meer... Afrika zeker? Geen nood, na een 10-tal minuten konden ze dan toch aan de slag.
Hij is wel een ongeloofelijke sexist, die graag showt dat hij een man is met ballen ;) met steeds veel reactie uit het publiek...
Nu, de show was nzuri sana, hij is idd een 'mister bombastique'...
Daarna gaan slapen in de YWCA, naar huis raakte ik niet meer, tenzij met een taxi en blijven slapen in town was de makkelijkste en goedkoopste oplossing...

It wasn't me...
Die deze morgen, veel te vroeg volgens mijn gaan-slaap-uur, om 7u haar wekker hoorde afgaan, opdat ik om zeker 9u terug hier in Ukonga ging zijn.
Mama opent samen met haar vrouwengroep een schooltje, vanmorgen was het de inschrijvingsdag, jammer genoeg geen mensen gezien, maar maandag wordt de eerste lesdag ingezet. Samen met Annelies zou ik gaan helpen.

It isn't me...
Die morgen terug om 7u aan de luchthaven gaat staan, dit keer om Annelies op te pikken, die hopelijk behouden zal landen, met niet veel problemen bij het overstappen...
Ik kreeg net berichtje van mama Annelies dat ze goed vertrokken is alvast...

It isn't me...
Die overal de mensen hoort aftellen vanuit Belgie... al ga ik het hier vreselijk erg vinden om te vertrekken, ik ga het ook tof vinden om terug nr het gekende Belgie terug te keren...
Terug als antwoord op velen hun vraag...

It isn't me...
die 3 weken ipv 2 weken Paasvakantie zal nemen, want samen met al de muzungus die ik hier al ken, gow, waar ik al mee heb afgesproken, plannen we een trip naar Mbeya, dicht tegen de grens van Malawi, dat nr het schijnt de mooiste streek is van Tanzania, dat kunnen we toch echt niet missen...
Dus samen met Lore, Angelique en Lieselotte (Iringa) en Annelies, Kim en lief van Kim, Michel (Mafinga).

It isn't me...
die nu echt gaat afsluiten, dank voor al julie fijne reacties, ik vind het altijd tof om te lezen dat je het interessant vindt om te lezen, daarvoor doe ik mijn best... met de ene keer meer inspiratie dan de ander,maar goed.
Hou jullie allemaal heel goed, doe dat allemaal goe en geniet van de vakantie!
En raap maar veel paaseitjes van de paashaas en de paasklok!